خریداران کاشی های سنتی هفت رنگ

آیا شما با خریداران کاشی سنتی هفت رنگ آشنایی دارید؟ این کاشی های سنتی در چه مکان هایی بیشترین کاربرد را دارند؟
همانطور که می دانید کاشی های سنتی کاشی هایی هستند که آمیخته هنر اصیل معماری ایرانی اسلامی با جلوه های نو و تازه معماری هستند. این کاشی های هفت رنگ که در ساخت اکثر مساجد و اماکن مذهبی بکار گرفته خواهند شد،برای گنبدها، گلدسته ها، کتیبه ها، سردرب ها و محراب

ها توسط مصرف کنندگان خریداری خواهد شد.

کاشی سنتی هفت رنگ چیست؟

سبکی از کاشیکاری است که در آن از کاشی‌هایی با شکل و ابعاد منتظم بنا بر سلیقه استادکار و ویژگی‌های محل اجرای اثر و اصولاً به شکل‌های مربع، مستطیل، شش ضلعی و یا اشکال دیگر و در اندازه‌های متداول ۱۵×۱۵ و ۲۰×۲۰  و برای مناره و گنبد در ابعاد ۱۵×۷٫۵ یا ۲۰×۱۰  به صورت خشت با رنگ زمینه غالباً سفید  تهیه شده، در کنار هم چیده و طرح یا خط مورد نظر بر روی کاغذ به وسیله سمبه سوراخ شده، سپس طرح اولیه به کمک گرده ذغال برروی کاشی کپی می‌شود و پس از آن با رنگ‌های مختلف امّا پایه حرارتی پایین‌تر از رنگ اول کاشی رنگ آمیزی می‌گردد و دوباره به کوره رفته و آماده نصب می‌شود.

هفت رنگ اصلی و متداول جهت رنگ آمیزی کاشی سنتی هفت رنگ عبارتند ازسیاه ، سفید، لاجوردی، قرمز، زرد؛، حنایی، که امروزه از سایر رنگها مثل طلایی و سبز و … نیز استفاده می‌شود.

سرعت اجرای کاشیکاری به سبک هفت رنگ نسبت به سبک معرق بیشتر است. از این نوع کاشی‌ها در اماکن متبرکه و تاریخی استفاده شده‌است.

تاریخچه کاشی سنتی هفت رنگ

با گسترش دین اسلام در شرق، شیوه معماری در این مناطق خصوصاً در بخش تزئینات تغییر نمود. اسلامیون، آن دسته از آثار هنری که از آداب و رسوم اسلامی خارج بودند و حاوی نماد انسانی و حیوانی بودند را تخریب کردند. در نظر آنان هنر می‌بایست در خدمت علم و دانش باشد نه پرستش. در عهد اسلامی هنرهای تزئینی و صورت‌گری فقط از جهت صحنه‌های یادگاری و حماسی باقی ماندند. نقاشی مشجر خطوط هندسی و نوشته‌های کوفی مزین و آمیخته با گل و برگ و غیره روی بناها کار شده است.

شیوه تزئینی بناهای اسلامی در دوره تیمور نفوذ بیشتر کسب کرد و به اوج تکامل خود رسید. نمونه‌های قابل توجه تزئینی و ساختمانی اسلامی درافغانستان عصر تیموری‌ها شامل موارد زیرند: کاشی‌هایمسجد هرات و مقبره گوهر شاد کاشی‌های مناره‌های مصلی، کاشی‌های منار تیموری در اختیار الدین، کاشی‌کاری که به عقیده بعضی از پژوهشگران، هفتصد نوع کاشی در آن به کار رفته) و کاشی‌کاری مقبره خواجه عبدالله انصاری  تعدادی از آثار تاریخی دیگر از قبیل مناره‌های مساجد، زیارتگاه‌ها و مقابر در نقاط مختلف افغانستان چون بلخ و هرات  در جی جای افغانستان که تا کنون موجود است هر کدام شاهد انواع روش های تزئینی رایج بوده است.

کاشی از لحاظ تاریخی پنجمین شیوه اساسی و بنیادی در تزئینات ساختمان‌های مسجدی و ساختمان های عادی می‌باشد. استفاده از این شیوه در معماری اسلامی بسیار رایج است و طرح‌های جالب، جلو رشد و کشف تزئینات خشتی و گچی را گرفت و همه علاقمند تزئینات با کاشی شدند. استفاده از کاشی به نحوی که روی دیوار را کاملا بپوشاند اولین بار در قرن ۱۳ و در قونیه به کار رفته است. کاشی کاری بصورت هنر تزئینی در کشورهای اسلامی به اوج شکوفایی خود رسید و یکی از ویژگی‌های زیبای  معماری اسلامی به شمار می‌رود کاشی‌های که برای تزئین عمارات به کار می‌رود عموما سه نوع بوده که در زیر این مقاله توضیح خواهیم داد.

• کاشی خشتی (هفت رنگ): از تلفیق خشت‌های ظریف لعاب دار که هریک از آنها بخشی از طرح کلی را در بر دارد ساخته می‌شود واز قرن پنج قمری با گسترش و پیشرفت سایر شاخه‌های هنر اسلامی کاشی کاری نیز ترقی بیشتر کسب نمود.
• کاشی سنتی کاشی که در ساختمان های مساجد و تکیه گاه ها و حسینیه ها به کار می رود.